Het valt op wanneer kinderen hun moeder knuffels geven. Het voelt soms vreemd als die van jou wel bestaat, maar niet aan te raken is, want mijn moeder is een soort film die je niet kunt downloaden. Ik belde op Moederdag vaak naar de gevangenis waar ze verbleef, maar ik kreeg haar nooit aan de lijn. Het deed me denken aan hoe ze vroeger in een levend standbeeld leek te veranderen wanneer er gevaar dreigde, of mijn zusje en ik als laatste op het schoolplein achterbleven om te wachten op een vrouw die leek verdwenen. Ik belde op moederdag omdat ik benieuwd was of deze dag haar herinnerd had dat ze ons niet was vergeten.
Nu denk ik ook aan de mooie dingen die ik van haar ken, aan hoe ze zich verwonderen kon. En aan plezier op de momenten dat de heroïne haar niet van ons geleend had. Nu snap ik dat ze de hardheid van de wereld net zo lastig vond als ik dat vind, maar dat bij haar te lang een paar zachte handen ontbraken om haar een onderdak te bieden.
Ik denk nu ook aan mijn vader en mijn zusje. Hoe we na de tijd met mijn moeder besloten om de drie musketiers te worden. Mijn vader maakt vooral grapjes bij de mensen die eenzaam zijn en zorgt dat het in ieder geval altijd gezellig blijft. Mijn zusje zie ik opkomen voor mensen die dat zelf niet kunnen, en daarin kan ze de grootste boze reus nog vriendelijk laten knielen. Ik maak verhalen. En heb een tasje bij me vol spiegels en attributen die laten zien hoe het eruit ziet als je wordt wie je wilt zijn.
Nu voel ik dat een dag zonder moeder nog steeds een dag is. Van wat ze ons heeft achtergelaten, heb ik geleerd het mooie mee te nemen. En de plekken waar het pijn deed heb ik vervangen voor een ruimte waarin we kunnen spelen.