Ik had voor het eerst een journal gekocht. Op dat moment woonde ik voor de liefde in Noordwijk, een plek waar ik duidelijk niet vandaan kom en door de bewoners die daar duidelijk thuis waren, voornamelijk gezien werd als een naïeve romanticus. Aandoenlijk vonden ze het wel, en ik vond het aandoenlijk dat zij nog niet leken te weten dat (wat later zou gaan blijken) naïviteit ook een veelbelovende strategie kan zijn. In Noordwijk werd ik lid van de wellness/sportclub. Om het plaatje compleet te maken, begon ik dus met een mindgym journal. Omdat ik daar bijna dagelijks was, vulde ik die meestal daar in. Al gauw kwam ik iemand tegen van wie mijn ex pas tegen de verwachtingen van de club in een tennistoernooi wist te winnen. Dat was een mooi aanknopingspunt voor een gesprek, waarna hij vroeg wat ik in het boekje aan het schrijven was. Ik deelde welke vraag die dag op de bladzijde stond en hij lachte me daarna volgens mij uit en toe tegelijk. De week daarop waren we beide weer van de partij bij de wellness en vroeg de man weer naar de vraag uit het boekje. Omdat het gesprek nu niet in de lobby plaatsvond, maar in een gevulde sauna waar de meeste elkaar kende, was ik ook benieuwd naar de antwoorden van de andere leden. Lachend werd er mee om gegaan en omheen gedraaid, maar mijn strategische naïviteit hield vol. Elke week stelde ik een vraag en was ik benieuwd naar de antwoorden alsof ik helemaal niet opgemerkt had dat ze er vorige keren stoer van weg probeerde te bewegen. En na een aantal weken begonnen de mensen opener en eerlijker te antwoorden. “Ik lijk de mensen die ik hier al jaren zie in een paar weken veel beter te leren kennen dan ik in al die jaren heb gedaan” Merkte iemand op. Op een gegeven moment liep het zo uit de hand dat de sauna gangers zelfs bereid waren hier een vaste afspraak van te maken. Elke zondag om 11 uur in de Finse sauna, De Praatclub, waar ik de gespreksleider van werd. Tijd werd vrij gehouden, afspraken werden ervoor afgezegd en er sloten meer mensen aan. Alsof er een ontdekking van een gevoelswereld had plaatsgevonden op een grond die vooral bestond uit verwachtingen.Werd het te warm in de sauna, gingen we met elkaar naar buiten om af te koelen, het daar voort te zetten, vervolgens weer terug naar binnen en zelfs onderweg naar huis bleven sommige mensen nog op het terras zitten om na te tafelen. Dan kwam een van de groepsleden ergens op terug en zei “Hey Nico, ik heb nog nagedacht over hoe ik vriendschap zie. Ik geloof dat ik dat pas kan weten als het slecht gaat. Anders koppel ik mensen aan een eigenschap die ik bij ze vind horen. Ik heb grappige mensen in mijn leven, sociale mensen, ondernemende mensen, maar vrienden noem ik ze nooit”. En op een dag wist een vrouw mij te ontroeren toen ze op een vraag antwoorde ‘’Ik heb me eigenlijk altijd eenzaam gevoeld en nu voel ik voor het eerst een oprecht gevoel van gemeenschap’’. Op een gegeven moment ging ik terug naar Amsterdam. Nu werk ik in de mentale gezondheidszorg en bedenk ik me dat dit eigenlijk mijn eerste groep was. Soms vraag ik me af of er zondag’s om 11 uur in de Finse sauna nog steeds een praatclubje is. En wie dan nu de gespreksleider zal zijn. En wat voor vragen dan gesteld worden. Misschien wel niet, maar ik denk dat het wel degelijk iets verandert heeft in hoe ze nu gesprekken zullen voeren met elkaar, én hoe dan ook blijft het een van mijn leukste herinneringen aan een tijd op een plek waarvan ik eerder zei er nooit te willen gaan wonen.